อย่าตั้งเป้าหมายเป็นที่หนึ่ง

ในบรรดาหนังสือสไตล์จิตวิทยาหรือจิตวิทยาการบริหารส่วนมากจะต้องบอกให้เราเป็นที่หนึ่งให้ได้ ฝรั่งเองโดยเฉพาะอเมริกันก็มีค่านิยมว่าต้องเป็นที่หนึ่ง เชื่อว่าใครฟังแล้วก็ต้องชอบ

แต่เราต้องเป็นที่หนึ่งจริงหรือเปล่า

โดยส่วนตัวผมคิดว่าการไม่ได้เป็นที่หนึ่งไม่ได้หมายความว่าเราจะขาดความทะเยอทะยานหรือไม่มีการพัฒนา ในทางตรงกันข้ามการยึดติดอยู่ที่การเป็นที่หนึ่งกลับทำให้พลาดสิ่งสำคัญไป ถามว่าถ้าในห้องเรียนคุณสอบได้ที่หนึ่งทุกปี อยู่มาปีหนึ่งมีนักเรียนใหม่เข้ามาแล้วเขาเก่งกว่า คุณก็จะหมดความสุขในการเรียนหรือ? หรือว่าจะตั้งใจเรียนให้มากขึ้นเพื่อกลับมาเป็นที่หนึ่งอีกครั้ง

แล้วถ้านักเรียนใหม่นั้นเขายังคงเป็นที่หนึ่งอยู่อีก คุณจะไม่มีวันเป็นสุขหรือเปล่า?

หรือในทางกลับกันหากนักเรียนเก่งๆ ในชั้นออกไปเรียนต่อที่โรงเรียนอื่นกันหมด คุณเป็นที่หนึ่งโดยแทบไม่ต้องพยายาม ก็เลยนั่งๆ นอนๆ ไม่ต้องขยันหมั่นเพียรอย่างนั้นหรือ ...หรือคุณจะบอกว่าถึงอย่างไรเราก็ควรขยันเอาไว้ก่อนแม้ว่าจะเป็นที่หนึ่งอยู่แล้ว

ถ้าอย่างนั้นการเป็นที่หนึ่งก็คงไม่ใช่เป้าหมายสูงสุดใช่มั๊ย?

ปรัชญาของผมข้อนี้คิดได้ระหว่างที่มองเห็นผู้คนเร่งรีบเดินขึ้นบันไดรถไฟฟ้าใต้ดินในตอนเช้า ผมเห็นคนที่รีบที่สุด เดินเร็วจนแทบวิ่ง เพื่อขึ้นไปถึงประตูทางออกเป็นคนแรก เพื่อจะได้ไม่ต้องรอคิวแตะบัตรตอนออกจากสถานี แต่สิ่งที่ผมพบก็คือคนที่เดินเร็วเป็นอันดับ 4 - 5 เขาก็ไม่ต้องรอคิวเหมือนกันเพราะประตูทางออกก็มีอยู่หลายช่อง ในความเป็นจริงคิวจะเริ่มก่อตัวเมื่อมีคนมากองอยู่ที่ประตูทางออกตั้งแต่ 10 คนขึ้นไป

ผมก็เลยคิดว่าในบางครั้ง "Being the first ones is as good as being the first one" ผมจึงไม่คิดขัดข้องหากใครอยากสร้างพลังใจ อยากเป็นเลิศ อยากเป็นที่หนึ่ง เพียงแต่เราอาจไม่ต้องเหนื่อยมากก็ได้ผลลัพธ์เท่ากัน ขอให้ฉลาดคิดหน่อยก็พอ