อย่าเป็นนักการเมือง

ความจริงต้นเรื่องของเรื่องนี้ไม่ได้มาจากการเมืองตรงๆ หรอกนะครับ อย่างที่ทราบกันแล้วว่าผมไม่ค่อยชอบเขียนเรื่องการบ้านการเมือง เพราะรู้ว่าตัวเองไม่ได้รู้อะไรมากมาย กับอีกอย่างคือมันเป็นหัวข้อที่ชวนให้มาตีกันมากกว่าที่จะสร้างสรรค์

เรื่องมีอยู่ว่าเช้าวันหนึ่ง (วันที่เขียนนี่แหละ) ฝนตกกระหน่ำจนน้ำท่วมซอยแถวบ้านไปหมด ผมต้องขับรถเข้าบ้านก็เลย ...เออ น้ำท่วมอีกแล้ว ก็ชะลอรถ ปิดแอร์ ขับเกียร์ 1 ไปเรื่อยๆ

ขับมาระยะหนึ่งก็เห็นมีป้าคนหนึ่งอยู่ริมถนนข้างหน้า ตะโกนโหวกเหวกมาทางผม ผมก็ขับอืดๆ ต่อไป พยายามฟังว่าแกว่าอะไร ป้าแกบอกว่า "เฮ้ย ขับให้มันเบาๆ หน่อย!" ท่าทางหงุดหงิดมาก แล้วรถผมก็ค่อยๆ ผ่านแกไป

ผมพยายามคิดทบทวน เอ หรือว่าเราจะขับน้ำไปสาดแก(วะ) ก็ไม่น่านะ เราขับ โค-ต-ร ช้าแล้ว มันช้ากว่าเกียร์ 1 ไม่ได้แล้วด้วย นี่ก็แค่เลี้ยงคลัชไปเรื่อยๆ ถ้าผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองมากเกินไป ผมคิดว่าผมน่าจะโดนด่าโดยที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด

มันเลยชวนให้คิดถึงนักการเมืองครับ ผมคิดว่าอาชีพที่ "จะต้อง" โดนด่าโดยที่คุณไม่ต้องทำอะไรผิดเลย อย่างน้อยน่าจะมีอาชีพนักการเมืองติดโผเข้ามาด้วย นึกไปถึงพวกเสื้อสีต่างๆ ไม่ว่าจะเหลือง แดง ดำ ม่วง ฯลฯ อะไรก็ตามเถอะ ในมุมของผม ผมไม่คิดว่าคนที่มาชุมนุมเคยรู้จักมักจี่หรือเจอนักการเมืองเหล่านั้นโดยตรง อาจได้รับผลจากนโยบายส่วนหนึ่ง แต่เนื้อหาของ "ความไม่สบอารมณ์" น่าจะมาจาก "การปลูกฝัง" มากกว่า

ผมเองแน่ใจว่าถ้าผมไปเป็นนักการเมืองแล้วมีคนมาเกลียดและด่าทอ โดยที่ไม่ได้ทำอะไรผิด ผมก็คงไม่ชอบ แม้บางคนอาจสอนในแนวธรรมะ บอกให้ปล่อยวาง แต่ผมคิดว่าคลื่นเสียงห่วยๆ ที่มันลอยเข้าหูผมคงทำให้ขุ่นเคืองก่อนที่ผมจะระงับความรำคาญได้ เลยให้แง่คิดว่าอย่าไปเป็นนักการเมืองกันเลยครับ มาเป็นนักลงทุนให้ร่ำรวยกันแล้วบริจาคหรือทำมูลนิธิ เอาอย่าง วอร์เรน บัฟเฟตต์ หรือ บิล เกตต์ นู่นดีกว่า นี่คือความคิดความชอบส่วนตัวนะครับ